Manatili ka sa puso't isipan

Manatili ka sa puso’t isipan

Ni: KC Quiamco

              Ang buhay ng tao ay hiram lang sa Maykapal. Kung mawawala man sa buhay natin ang mga taong malapit sa ating puso, iyon ay may dahilan. Noong hindi ko pa napagmasdanang kagandahan ng mga nilikha ng Diyos. Naramdaman ko na ang init ng kanyang pagmamahal. Labis-labisang pag-aalala niya sa tuwing ang aking ina ay napagal sa mga gawaing bahay. Parang narinig ko pa saloob ng tiyan ni Mama na winika niya “Ay naku anak! Huwag kang magpapagod at nakasasama sa baby”. Hind ko lubos maisip kung bakit alalang-alalasiya. Dahil ba ay panganay ako nailuluwal ng pinakamamahal at nag-iisang anak niya na babae? Siguro yon na nga ang dahilan.

          

              Kaya nang masilayan ko na ang mundong ginagalawan niya, isa siya sa pinakamasayang nilalang dahil sa wakas ay nakita na niya ang pinaka-aasam niyang apo. Naramdaman ko ang kanyang mga maiinit na mga halik at yakap. Para bang sa kilos niya ay siya ang nanay?  Daig pa niya si Mama Siguro nga ganyan talaga ang mga lola, mapagmahal, maalaga at maalalahanin sa mga apo. Wala na akong masisidlan pa saaking galak pagkasama ko si Mommy (yon ang tawag ko sa kanya) Ang Mommy ko ay ang Yaya ko sa panahong pumapasok si Mama sa paaralan at si Papa naman nasa ibang lugar nadestino.

               Maikli lang ang panahong pinagsama naming mag-lola ditto sa mundo. Nang tumuntong ako sa edad na limangtaon, pumanaw  na siya dahil sa matinding karamdaman. Sa murang edad kong iyon ay alam kong hindi na kami kailan man makapagbonding mag lola,  dahil sabi ni Mama sa akin na, kinuhana siya ni GOD. Kaya ngayon, kahit sampung taon na ang nakalilipas mula nang pumanaw si Mommy ay hindi  ko pa rin makalimutan ang mga masasayang oras na magkasama kami. Wala man siya sa mundong ginagalawan ko ngayon ay mananatili siyang buhay sa puso at isipan ko.